Het begon met Brugge, daar situeerde Pieter Aspe het werkterrein van commissaris Van In. Al snel volgde meer steden: Leuven heeft Thomas Berg, Brussel onder meer Stijn Goris en Stef Pauwels, Knokke Luk Borré en Halle werd veilig gehouden door Witse.

En nu heeft ook de Belgisch Limburgse hoofdstad Hasselt zijn eigen speurder. En wat voor een. Hoofdinspecteur Kareem Zeiz is een buitenbeentje. De naam zegt het al. Hij heeft een Tunesische moeder en een Vlaamse vader, waarbij zojuist kanker is vastgesteld en waarvoor hij zich ook weer op een of andere manier verantwoordelijk voor voelt. Zeiz is net naar Hasselt overgeplaatst vanuit Brussel en vlak na die overplaatsing heeft zijn vrouw hem laten zitten. In deze niet al te florissante toestand krijgt hij te maken met een gruwelijke moord op een jong Marokkaan, korte tijd later gevolgd door een tweede gewelddadige dood van een landgenoot. Beider gezichten zijn ingesmeerd met mayonaise. De Hasseltse recherche tast in het duister over motief (racisme, drugs, afrekening?) en dader (idem). Zeiz hangt ook nog een disciplinaire schorsing boven het hoofd. Binnen het team leiden de verschillende inzichten al gauw tot spanningen en onderlinge naijver. De zaak escaleert en krijgt zelfs een Nederlandse connectie als blijkt dat aanleiding voor alles ligt in een incident in Maastricht.

De mayonaisemoorden is een geweldig thrillerdebuut van Enckels & Dewit, met één nadeel: de titel. Die doet het verhaal geen recht, in die zin dat het een platte policier en het boek is alles, behalve dat. Kaareem Zeiz is een goede vondst van het tweetal, dat in een in interview met het Nieuwsblad zegt het personage van Kareem Zeiz met grote zorgvuldigheid te hebben gekozen: 'We houden van diepgang en willen in ons verhaal maatschappelijke thema's aankaarten. Kareem Zeiz is half allochtoon, half Hasselaar. Zijn moeder is van Tunesische afkomst. We leven nu eenmaal in een multiculturele maatschappij en volgens ons is die niet mislukt, maar steeds veranderend. We kijken in ons boek met een kritisch oog naar de allochtone maatschappij, maar laten ook de bekrompenheid van de autochtonen zien.'

De spanning in het verhaal is daardoor niet altijd nagelbijtend, in de zin van gedreven door de plot. Maar juist een personage als Zeiz biedt de mogelijkheid deze aspecten van de hedendaagse samenleving met al zijn problemen aan de orde te laten komen. 

Kaarim Zeiz – dus ook zijn scheppers Enckels & Dewit – vormen een aanwinst voor de Nederlandstalige misdaadliteratuur. Hopelijk houden ze het niveau van hun debuut vol. Operatie Monstrans, deel twee van de Kareem Zeiz serie dat najaar 2012 uitkomt, zal dat moeten aantonen.

Zeker geen slecht boek! Vooral de beschrijving van de Marokkaanse wijk in Hasselt met zijn inwoners is goed getroffen. Het boek is ook wel spannend. Alleen de hoofdpersoon Kareem Zeiz, niet altijd even symphatiek, moet oppassen. Hij slikt veel te vaak Rennies... dat moet vroeg of laat slecht aflopen. Maagbloeding of nierkwalen... Misschien dat de mooie Nepalese Pema hem er in een volgend deel van kan genezen. De uitendelijke ontknoping is ook niet slecht, bijna voorspelbaar. Er stond een merkwaardige fout in het boek. Namelijk: vlou licht i.p.v. flauw licht. Of is dit misschien Vlaams? Verder nites dan goeds. Ga zo door, mannen!