Meneer Braun heeft zich uit de wereld teruggetrokken. Hij woont op het Caribische eiland Nevis, hij herleest zijn favoriete klassiekers, hij geniet van exquise diners en hij kijkt immer graag naar de meisjes. Slechts één smet kent het tropische bestaan van meneer Braun: er zijn nachten waarin hij bezocht wordt door meer dan nachtmerries. Gruwelijke beelden zijn het, en ze staan in schril contrast met de onschuld van de jonge meisjes die overdag zijn ogen balsemen. Het tekentalent van meneer Braun bleef voor zijn alerte leerlingen niet lang verborgen. Van elke leerling uit zijn klas schetste hij een portret, nu niet langer met potlood op een schrijfblok, maar met houtskool op zwaar geschept papier. En al die portretten gaf hij weg. De meisjes die zijn leven met hun schoonheid draaglijk maakten, tekende hij echter twee keer. En zo verzamelde hij per schooljaar soms één, soms twee, soms vijf portretten. Met de onschuldige schoonheid in die tekeningen kon meneer Braun de aanval openen op de gruwelbeelden uit zijn nachtmerries; de portretten van de jonge meisjes vormden het tegengewicht, het contrapunt.