Na drie dagen (met tussendoor fulltime werken, eten, slapen en andere bezigheden) Zwart Water dichtgeslagen en niet omdat ik het zat was maar omdat het alweer uit was. Dat zijn de enige nadelen van Corine Hartman haar boeken; ze zijn niet weg te leggen, het kost nachtrust en ze zijn zo uit. Zwart Water overtreft, wat mij betreft, al haar vorige boeken en dan te bedenken dat die ook geweldig goed zijn. Probleemloos schakel je over van verleden naar heden, van Nederland naar Italie en in beide gevallen net zo snel weer terug. De moorden worden beklemmend angstig goed beschreven, je voelt wat de slachtoffers doormaken en net als zij heb je geen idee van de dader. Zonder enig geluid op de achtergrond word je meegenomen door de Vier Jaargetijden van Vivaldi, veilig thuis bij de kachel krijg je koude rillingen van het stijgende water van Venetie en zonder enige ervaring op dat gebied meen je het verdriet te herkennen van zo'n groot verlies. Het einde is verrassend, onverwacht en ondanks alles hartverwarmend. Een boek wat je bij zal blijven..