De kinderverzamelaar kruipt onder je huid. Als geen ander weet Sabine Thiesler een sfeer op te roepen die tegelijk zo levensecht en angstaanjagend is, dat je wel door móét lezen. De kinderverzamelaar is net als Huis van stilte, als een enge film die je alleen tussen je vingers door durft te bekijken...

Benjamin zat rechtop aan tafel. Zijn kleine lijfje was zodanig tussen stoel en tafelblad geklemd dat hij niet kon omvallen. Achter zijn nek zat een kussen, het hoofd leunde tegen de muur. Zijn ogen waren opengesperd, alsof hij nog steeds niet kon bevatten wat hem was overkomen. Zijn onderarmen lagen op het tafelblad, de kleine handen tot vuisten gebald en met tape vastgeplakt zodat ze niet van de tafel konden glijden. Benny was helemaal aangekleed, zijn haren waren netjes gekamd.
Een vredig tafereel met slechts één schoonheidsfoutje: Benny was inmiddels bijna achttien uur dood.

Anne en haar man beleven de nachtmerrie van elke ouder: tijdens een vakantie in Toscane verdwijnt hun kind spoorloos. De zoektocht van de politie heeft geen resultaat en ze moeten zonder hun zoon naar huis terugkeren.

Tien jaar later keert Anne terug naar de plek waar het is gebeurd om uit te zoeken wat er indertijd is voorgevallen. Ze vermoedt niet hoe dicht ze bij de dader komt - en hij bij haar...