"Zeven doden en tot dusver een inhaler, bloemen en een vis als moordwapens. Waar is de goeie ouwe tijd gebleven dat mensen het fatsoen hadden om gewoon naar iemand toe te lopen en hem overhoop te schieten?"
Welkom in de wereld van rechercheur William Oliver Layton Fawkes, roepnaam Wolf, en zijn kompanen Emily Baxter, die de babysitter is van de van Fraude geleende Edmund Edmunds. Wolf is net terug aan het na een psychisch wat mindere periode. Er is een lijk gevonden, en wat voor een: samengesteld uit de ledematen van zes overledenen (zwart been aan witte romp?), kunstig geëxposeerd en met een vinger wijzend naar Wolfs flat. En dat niet alleen. Er komt ook een lijstje van zeven op het oog willekeurige mensen die op bepaalde data vermoord zullen worden. Zes doden en nog zeven te gaan? en Wolf is de laatste op de lijst. Hoeveel uitdaging meer heeft een politieman nog nodig, zou je denken. Maar er is meer. Alle aanwijzingen die men mondjesmaat vindt leiden (in)direct naar een zaak waarin Wolf zich gruwelijk heeft vergaloppeerd en die hem zijn huwelijk met een kostte. Zijn ex is verslaggeefster en hijgt hem - duidelijk voorzien van inside-information - in zijn nek. En in tussen tikt de Doodsklok: zijn de slachtoffers te redden en de dader te stoppen en te pakken?

Veel geblaas en gedoe voor publicatie om een boek - Ragdoll is ook nog eens een debuut - wekt veelal (te) hoge verwachtingen die vaker niet dan wèl worden ingevuld. Cole's eerste thriller valt in die laatste categorie; de loftuitingen zijn terecht, meer dan terecht. Cole (1983) werkte als ambulance-broeder maar zijn uitgever omschrijft hem na één boek al als nieuw thriller-fenomeen. Dat is kort door de bocht, maar Ragdoll is een droomdebuut en niet voor niets aan dertig landen verkocht, net als de film- en tv-rechten. Wolf krijgt te maken met een bizarre zaak, natuurlijk. Maar dat maakt het nog geen sterk verhaal. Dat doet Cole door de personages, hun onderlinge relaties (de relatie tussen Wolf en Baxter lijkt wel wat op die van Cormoran Strike en Robin Ellacott in de boeken van Robert Galbraith / JK Rowling), de inventieve plot ("Faustisch alibi"!), de spanning, de vaart en de schrijfstijl, maar ook het toefje droge humor. Een feest om te lezen. Zo kan het dus ook. Maar bovenal: lijk van het jaar.

Ragdoll is het thrillerdebuut van Daniel Cole. Cole schreef meerdere scenario's voor de televisie en Ragdoll was er één van. Cole kon zijn personages niet loslaten en wilde weten hoe het verder zou gaan met zijn hoofdrolspelers. Nu, dat weten wij inmiddels, een enorm succes en het script is aan meer dan dertig landen verkocht. Er zit ook een verfilming aan te komen. Hoe zou je deze thriller moeten omschrijven? Het is een enorme rollercoaster waar heel veel snelheid in zit. Uitstappen heeft geen zin want het dendert maar door. Een veelheid aan spelers in dit boek en als je bent bekomen van de bizarre gebeurtenissen dient zich alweer een nieuwe gruwelijke scene aan. Ook krijgen we te maken met zwarte humor, typerend voor de politiewereld. Maar wellicht ook een manier om, om te gaan met de gebeurtenissen waar ze mee te maken krijgen. Je komt niet zoveel over de personages te weten maar dat maakt niet uit, het zou de snelheid onnodig uit het verhaal halen. William Fawkes doet zijn entree in de thriller nadat hij een tijdlang op non actief is gesteld. Londen werd geteisterd door de crematiemoorden en bij de veroordeling van de verdachte van deze moorden werd deze zelfde verdachte vrijgesproken. William, alias Wolf, gaat door het lint omdat hij ervan overtuigd is dat deze man de moordenaar is. Wolf wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek. Zijn huwelijk loopt op de klippen en zijn carrière is gesneuveld. Wolf kan na zijn behandeling aan de slag met een wel heel vreemde moordzaak. 'Ragdoll' of anders gezegd, de lappenpop. De moordenaar heeft lichaamsdelen van zes mensen als een lappenpop aan elkaar genaaid en in een lege flat gehangen. Saillant detail is dat de 'pop' met zijn wijsvinger wijst naar de tegenoverliggende flat. De flat waar Wolf woont. Wolf is een eigenzinnige rechercheur die vaak zijn eigen plan trekt, bruut, ruw en soms onbehouwen. Ook hij heeft zo zijn eigen duistere kanten. Naast Wolf spelen Emily Baxter en Alex Edmunds een belangrijke rol in het geheel. Dit team moet onder het toeziend oog van de pers, gefaciliteerd door de ex-vrouw van Wolf, deze gruwelijke zaak zien op te lossen. Maar deze moorden hebben nog een afschuwelijk staartje. Er wordt een lijst bekend gemaakt met de namen van zes personen die op een dodenlijst staan. De laatste in de rij is Wolf. De moordenaar gaat met ongelooflijke precisie te werk en weet het politieteam steeds een stap voor te blijven. Wat hebben deze afzonderlijke moordzaken als gemeenschappelijke deler? Ragdoll is een flitsend boek vol met plotwendingen en cynische humor. In het begin is het even lastig om in het verhaal te komen omdat er gewoon veel en tegelijk gebeurt. Maar eenmaal in het verhaal kun je bijna niet meer stoppen. Het boek zelf is een plaatje! De rug van het boek lijkt losjes in elkaar genaaid en alles wordt met een rode draad bijeen gebonden. Ik werd omver geblazen en voor mij is dit al één van de opmerkelijkste thrillers van 2017!

Een voor een tv-serie geschreven scenario wat afgewezen werd maar bij de uitgever een contract opleverde voor 3 boeken waarvan de rechten inmiddels aan meer dan 30 landen verkocht zijn, Daniel Cole (1983) zet met Ragdoll een dijk van een debuut neer. Het verhaal start in het verleden bij de rechtszaak van een moordenaar. Daarna volgt in het heden de ontdekking van een lijk. Het lijk lijkt een lappenpop; het bestaat uit de aan elkaar genaaide lichaamsdelen van zes verschillende slachtoffers. Even later wordt er een lijst bekend gemaakt waarin de namen en data van de volgende zes staan... De vraag wat de slachtoffers en de mensen op de lijst met elkaar te maken loopt als een rode draad door het boek. Zal rechercheur William Fawkes met collega's Emily Baxter en Alex Edmunds de personen op de lijst kunnen redden? William is zelf de laatste persoon op de lijst. Cole heeft een krachtige manier van schrijven en het verhaal heeft net zo veel snelheid als een film. Er wordt veel gebruik gemaakt van onverwachte wendingen waardoor het verhaal verrassend en onvoorspelbaar blijft. Het is wel een boek waar je je hoofd bij moet houden, anders kun je de draad makkelijk kwijtraken.