Na zes misdaadromans met inspecteur Logan McRae als vaste protagonist, schrijft Stuart MacBride met Dertien zijn eerste standalone-thriller. ‘Een ontspannend uitstapje’ noemt de Schotse auteur het.

De hoofdrol is ditmaal vergeven aan rechercheur Ash Henderson. Henderson is een typische klootzak, zoals het een MacBride-personage betaamt. Hij is gescheiden, eigenwijs en het lijkt alsof het ongeluk hem achtervolgt. Wat hem ook achternazit is de zaak van een seriemoordenaar, die door de pers en politie de bijnaam ‘The Birthday Boy’ heeft gekregen. Ze noemen hem zo omdat hij jonge meisjes vlak voor hun dertiende verjaardag ontvoert en vervolgens hun ouders op de verjaardag een kaart stuurt met daarop een foto van het gemartelde meisje. Dit is nog niet alles; elk jaar ontvangen de ouders op de geboortedatum van hun ontvoerde dochter zo’n kaart, waarop de foto’s steeds gruwelijker worden. Wanneer de jongste dochter van Henderson ook wordt ontvoert vlak voordat zij haar dertiende verjaardag zou vieren, moet hij een race tegen de klok inzetten om haar te vinden. Met hulp van de jonge forensische psychologe Dr. McDonald gaat hij op zoek naar deze wrede bruut, die al jaren bovenaan het prioriteitenlijstje staat van de Schotse politie.

MacBride heeft blijkbaar te lang ‘samengeleefd’ met Logan McRae, de hoofdpersoon uit zijn succesvolle thrillers, want Ash Henderson is uit hetzelfde hout gesneden. Sinds de ontvoering van zijn dochter Rebecca, is zijn leven veranderd in een hel. Zijn huwelijk is op de klippen gelopen en nu woont hij samen met zijn luie broer in een saaie huurwoning. Bovendien werkt hij zichzelf ook nog eens in de nesten doordat hij tegenover iedereen verzwijgt dat zijn eigen dochter ook ten prooi is gevallen aan ‘The Birthday Boy’ om zo in het onderzoeksteam te kunnen blijven. Een kopie van Logan McRae of niet, MacBride blijft een genie in het uitwerken van complexe en gebrekkige personages. Hij voegt ze bovendien toe aan een ingenieus en gruwelijk plot, dat iedereen zal laten sidderen van gruwel.

De kenmerkende manier van schrijven van MacBride is ook in dit boek aanwezig. Hij schuwt het geweld niet en laat deze zonder meededogen naar voren komen in het verhaal. Bovendien vliegen krachttermen als ‘debiel’, ‘klerelijer’ en ‘pleuris’ je weer om de oren.

Persoonlijk houd ik hier wel van, maar de randjes in dit boek waren toch wat ruwer dan in de boeken over Logan McRae. Desalniettemin heb ik genoten van Dertien. Alle fans van Logan McRae kunnen gerust het ontspannende uitstapje van MacBride volgen, want het is zeker geen miskoop.