Eigenwijze, koppige Claire – Cleo voor de vrienden – is een personage dat er staat. Letterlijk en figuurlijk. Ze ontziet niets of niemand in haar zoektocht naar de moordenaar van haar docente en diens assistente. In zeer korte hoofdstukken vertelt Nathalie Pagie het relaas ervan. Ze heeft een prettige stijl van schrijven en weet hoe je een boeiend verhaal opbouwt. Echte spanning mis ik wel, dus ik vind ‘thriller’ een te hoge quotering op het boek. Het is eerder een mooi beeldende roman met een sterk personage die een hele evolutie doormaakt. Het is een voor iedereen toegankelijk verhaal, goed voor heel wat ontspannen leesuurtjes!

Minpuntjes:

Ik vermoed dat Nathalie Pagie iemand is die eerst graag eerst het einde leest van een boek voor ze erin begint. Want haar proloog begint met het einde (zo ook in De toneelclub). Dat roept wel veel vragen op in het begin. Maar zo gaat veel nodige spanning verloren en weet je al heel lang op voorhand hoe het gaat aflopen.

Er zitten té veel thrillerclichés in en het gaat Cleo allemaal te gemakkelijk af in haar zoektocht. Hadden er hier en daar meer originele twists in gezeten, had dat het verhaal beter en spannender gemaakt.