In deze thriller gaat Arnaldur Indriðason terug naar Reykjavik in de zeventiger jaren. Erlendur is een jonge vent die nog niet zo lang bij de politie werkt. Hij draait veel nachtdiensten met zijn collega’s die in het teken staan van zwervers, dronkenlappen en huiselijk geweld. Tijdens zijn nachtelijke surveillances maakt hij kennis met de zwerver Hannibal. Hij bekommert zich om Hannibal en voor zover het mogelijk is raakt hij met Hannibal bevriend.

Erlendur krijgt op een nacht te maken met een dode man die in een plas bij een veenafgraving drijft. Groot is de schok als hij Hannibal herkent. De zaak wordt niet verder behandeld, Hannibal is waarschijnlijk met zijn dronken kop gevallen en verdronken. De zaak blijft echter door het hoofd van Erlendur spoken, helemaal als hij ontdekt dat er in diezelfde nacht een jonge vrouw is verdwenen.

Indriðason is een meester in het beschrijven van de omgeving, de hersenspinsels die constant door  Erlendurs hoofd spoken. Het zijn geen boeken die bol staan van acties maar hij weet de lezer een gevoel te geven alsof je in de huid van Erlendur kruipt. Erlendur die geen bon vivant is, maar een ingetogen introverte man. Indriðason licht een tipje van de sluier op waarom Erlendur is zoals hij is.

Erlendur wil dat het recht zijn beloop krijgt en bijt zich in deze zaak vast, als surveillant is dit helemaal niet zijn taak maar hij brengt zijn collega’s niet op de hoogte van zijn speurwerk. Hij wordt ingegeven door een traumatische gebeurtenis uit zijn jeugd die hem tot in lengte van dagen zal achtervolgen.

Sober maar magistraal geschreven. Een oplopende broeierigheid die tot leven komt in een uitstekend plot. Naast het oplossen van de moordzaak heeft Indriðdason ook oog voor alcoholisme en het zwerversbestaan. Voor de doorgewinterde Indriðason fans gesneden koek maar voor de nieuwelingen kan het jammer zijn dat inspecteur Erlendur Sveinsson geen nadere introductie krijgt. Voor mij op dit moment de beste auteur uit het koude hoge Noorden.