Na het ‘tussendoortje’ Een mooi dood, is er nu dan ook het afsluitende deel van de Repair Club-trilogie, De vergeten spion. En het is ook het meeste persoonlijke deel over de hoofdpersoon John Antink, de ex-chef van de geheime dienst. Hij gaat daarin terug in zijn verleden – net als in De Repair Club en in Trauma, maar nu ook diep in zijn eigen herinneringen. En dat gaat van au.

Even kort. De Repair Club zijn voormalige collega’s van de geheime dienst die defecte apparaten en toestellen herstellen. En daarnaast ook nog wel eens een klusje-oude-stijl oppakken. In het gelijknamige eerste deel bijvoorbeeld bracht Antink terug naar de tijd dat hij actief was als geheim agent in Oost-Duitsland. Daar is iets fout gegaan en proberen de collega’s die fout – lees: verraad – te herstellen.

In deel twee, Trauma, krijgt Antink twee weken de tijd om een moord op te lossen die bijna twintig jaar geleden plaats vond in Afghanistan, diep in vijandig gebied, tijdens een Special Ops-missie, waar niemand onder zijn eigen naam bekend was, ook John niet.

Dat oprakelen van het verleden onder druk gaat gepaard met het oprakelen van diep weggestopte emoties. Daarvoor moet hij begrijpen wat er destijds is gebeurd.

Vergeten spion

Zo ook in het derde deel, De vergeten spion. Er wordt een kunstbeen op zijn reparatietafel gegooid tijdens de Repair Club. “Ik weet wie jij bent”, roept de oude man die dat doet, voor er een bom explodeert. Dan blijkt Alisja, Johns opvolgster bij de dienst, Alisja, te zijn ontvoerd. Een klopjacht op de ontvoerders begint, maar hun eisen hebben te maken met een missie in het begin van Johns loopbaan, jaren zeventig in Libanon.

Om haar terug te vinden moet hij ontdekken wie die man was en onderkennen welke rol hij echt heeft gespeeld in die tijd. Dat heeft een prijs.

Verleden
Deel drie gaat in een flink tempo van start, daar staat De Tex garant voor. Niet alleen door de ontwikkeling van de plot, maar ook door zijn taal: “Er moet een verleden zijn, er is altijd een verleden een conflict, een verdenking of een actie. Als de dienst ergens goed in is, is het wel het bewaren van informatie rondom conflicten. Het verleden bestaat uit disharmonie, dingen die fout gingen en goedgekeurd zijn.”

Intussen krijgt Antink te maken met de eisen van de ontvoerders, die hij niet deelt met zijn baas bij de dienst. Reden: te persoonlijk. Om dat uit de doeken te doen heeft Den Tex wat ruimte nodig, waardoor het tempo wordt ingeruild voor terugblikken en persoonlijk beschouwingen. Maar gaandeweg komt de snelheid er weer en slaagt hij erin de eindjes aan elkaar te knopen.
 

Hoogtepunten
Jammer dat de trilogie voorbij is, want alle drie de boeken zijn aanraders en hoogtepunten binnen het genre (Maar zeg nooit voorbij als er sprake is van een trilogie; in uitgeversland stoppen die niet altijd bij drie). Jammer dat we afscheid nemen van Antink en de zijnen, maar De vergeten spion doet dat op een waardige wijze.