Stel je voor je ligt in coma, je naam is Amber wordt er gezegd, maar je hebt geen idee hoe je hier bent terechtgekomen. Dat het geen ongeluk was, dat weet je dan weer wel. Drie dingen weet je zeker: je ligt in coma, je man houdt niet meer van je en soms lieg je. Het is het locked- insyndroom, een soort coma. Je hoort alles, je ervaart alles, maar je kunt niet reageren. Opgesloten in je eigen lijf. Met dit in gedachten beginnen we aan het verhaal ?Soms lieg ik? van Alice Feeney. Een gewaagd onderwerp, denk ik, want hoe vind je informatie over dit soort coma. Ja, via wikipedia of google, maar ik bedoel meer hoe je de informatie krijgt van iemand die het heeft meegemaakt. Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm en beschrijft Ambers jeugd (via een dagboek), haar werk en haar huwelijk en wat er allemaal gebeurt tijdens haar coma en wat ze dan voelt. Elk hoofdstuk is aangegeven met NU, Eerder en Dagboek. De spanning wordt beetje bij beetje opgevoerd. Je denkt dat je weet wie het heeft gedaan, maar toch komt er dan weer iets anders en moet je dat idee weer loslaten. Want wie is toch die Edward, die jeugdliefde. Ineens is ook hij weer in beeld en gebeuren er, zo lijkt het, vreemde dingen met Amber. Het slot is echt heel bijzonder. Zelfs wat verwarrend, want ineens is niemand meer wie hij zou moeten zijn. Je moet dan echt even goed opletten, want anders begrijp je het echt niet. Een compleet ander verhaal ineens, wat het wel heel spannend maakt, dat is een ding wat zeker is. De schrijfstijl is heel prettig, korte hoofdstukken en ieder hoofdstuk laat een ander tijdsbeeld zien. Zo krijg je een goed beeld van het leven van Amber, maar ook van haar familie, haar man en haar zus. Ook de cover is mooi, fraaie kleuren en een vrouw die valt, prima passend in het verhaal. Ik vond het een goed boek, heel verrassend, en ben dan ook benieuwd naar volgend werk van Alice Feeney.